Przyjaźń między obiema rodzinami, która zaczęła się wiele lat przed wojną, uległa dramtycznej zmianie 14 kwietnia 1941r, gdy Niemcy zbombardowali miasto. W czasie bombardowanie mieszkąncy uciekli do pobliskich lasów, a gdy tylko bezpośrednie zagrożenie zniknęło, ludzie zaczęli wracać. Gdy tylo wrócili, Zeyneba Hardara rzuciła się by sprawdzić co stało się z jej sąsiadami, rodziną Kabilio. Na ulicy znalazła Josefa z jego żoną Rivką oraz dwójkę ich dzieci, Benjamina i Tovę (później Greenberg). Ich dom został zniszczony podczas bombardowania. Zeyneba, bez wahania przyprowadziła żydowską rodzinę do swojego domu, gdziej jej mąż i brat Izet, wraz  z żoną Bachriya przywitali przyjaciół z otwartymi ramionami. „Cokolwiek jest nasze, będzie Twoje. Dzielimy się wszystkim -  jak rodzina. Czujcie się jak u siebie” – mówili. Zeyneba wspominała później: „To był pierwszy raz, gdy obcy mężczyzna spał w naszym domu, pierwszy raz odkryliśmy się przed innymi. Ale Josef był dla nas jak brat – jeśli nie wczesniej, to na pewno od momentu, gdy wszedł do naszego domu.” Po drugiej stronie ulicy, znajdowała się siedziba Gestapo, wszyscy dostali ostrzeżenie, że każdy kto ukrywa Żydów zostanie zabity. Josef Kabilio nie chciał narażać przyjaciół na takie niebezpieczeństwo. Zamiast tego znalazł sposób aby przenieść swoją rodzinę do Mostaru, który znajdował się w strefie okupowanej przez Włochów, a sam ukrywał się w szpitalu. Niestety, ktoś go wydał, Kabilio został złapany, uwięziony i zmuszony do pracy pracy na terenie Sarajewa. Został skazany na śmierć i jako jedynemu sporód 10 próbujących, udało się uciec. Jedynym miejscem do którego mógł się udać, był dom rodziny Hardagas. Tym razem pozostał z nimi przez dwa miesiące, w czasi których nie opuszczał w ogóle domu. Z okna, oglądał deportacje Żydów lub tortury jakimi byli poddawani, zanim zostali wyrzuceni z trzeciego piętra na ulicę. Po pewnym czasie, w mieście nie było ani jednego Żyda. Kabilio czuł, że pozostanie w domu przyjaciół naraża ich na zbyt duże niebezpieczeństwo. Za ich pomocą dotarł do włoskiej strefy, gdzie odnalazł rodzinę i dołączył do partyzantów. Po II Wojnie Światowej, rodzina Kabilio wróciła do Sarajewa i ponownie znalazła tymczasowy dom u swoich przyjaciół. Pudełko biżuteri, które zostawili u nich, przetrwało i pozostało nieotwarte, aż do ich powrotu, co umożliwiło im nowy start.

 

Rodzina Kabilio wyemigrowała potem do Izraela. Gdy Yda Vashem uznał rodzinę Hardagas jako Sprawiedliwi Wśród Narodów Świata, muzłumanin Qadi dr Sughi Abu Ghosh, wyrecytował modlitwę w Sali Pamięci.  Zacytował on fragment z Koranu Al-Fatiha zapewniając Zeyneba Hardaga, że czyny jej i jej rodziny były zgodne z naukami Islamu.

 

Ze względu na wojnę w Bośni w 1994r, Zeyneba Hardaga (wtedy już Sušić) i jej rodzina zostali zaproszeni przez władze izraelskie do Izraela. Zeyneba i jej rodzina byli w ostatnim konwoju zorganizowanym przez żydowską społeczność w Sarajewie. Po przybyciu do Izraela, zostali oni przywitani przez premiera, Icchaka Rabina.

 

29 stycznia 1994 roku, Yad Vashem, uznało Mustafę Hardaga, Zeynebe Hardaga-Sušić oraz Izet i Bachriya Hardaga za Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata.